Të suksesshmit nuk zmbrapsen për shkak të ndodhive të së kaluarës, qofshin ato edhe shumë të rënda. Ata nuk heqin dorë nëse përballë tyre vihen pengesa të shumta.

Prandaj, o njeri, zgjohu dhe hap një faqe të re të jetës tënde!

Ngrihu, që të realizosh ëndrrat dhe shpresat e tua në të sotmen! Mos rri peng i botës së djeshme të mërzisë e pikëllimeve!

Ja, të supozojmë se ke dështuar në studime, ke bërë ndonjë krim, ke humbur në ndonjë konkurs, apo ke rënë pre e ndonjë kurthi që të është ngritur. 

Mos ki merak, se asgjë s’ka ndodhur. Jeta është shumë më e gjerë sesa çastet e dështimit, është shumë më e madhe se momentet e humbjes.

Zgjohu, se ende ka kohë. Kujdes, e mos guxo të prangosesh nga pikëllimet e së kaluarës apo të pengohesh nga çastet e atyre ndodhive.

Zgjohu, se edhe ata që e mohuan fenë e Allahut, i kanë ende të hapura portat e mundësive: “Thuaju atyre që nuk besojnë: nëse largohen (nga mosbesimi), do t’u falet e kaluara...”. (El Enfal, 38)

Dora e Allahut është e shtrirë ndaj të shkujdesurve të përhumbur, në mënyrë që ata të përtërijnë jetët e tyre. Profeti ka thënë ?: “Allahu e shtrin dorën e Tij natën, që të pendohet gjynahqari i ditës dhe e shtrin ditën, që të pendohet gjynahqari i natës, derisa të lindë dielli nga perëndimi i tij.” (Muslimi) 

Madje, Allahu ? i njofton robërit e Tij, që e kanë ngarkuar veten me gjynahe për mëshirën e Tij të madhe: “Thuaj: “O robërit e Mi, që i keni bërë keq vetes me gjynahe, mos e humbni shpresën në mëshirën e Allahut! Allahu, me siguri, i fal të gjitha gjynahet. Vërtet, Ai është Falësi i madh dhe Mëshirëploti.” (Ez-Zumer, 53)

Atëherë, ç’ke që e humb shpresën?!

Pa dëgjoje vetëm pak se ç’ka thënë Gazaliu për ty: “Mos i var shpresat e tua në të ardhmen e panjohur, sepse kjo shpresë e vonuar, mbase nuk të kthehet me mirësi. E tashmja e afërt, bashkë me shpirtin tënd (të prirë për ligësi apo mirësi), si dhe rrethanat ku ndodhesh, - të ëmbla apo të hidhura qofshin, - janë të vetmet shtylla ku mbështetet e ardhmja jote. Si rrjedhojë, s’ka vend për ngurrim a pritje.”

Vallë, kush të tha ty, se njeriu varet nga e kaluara e tij dhe s’ka të ardhme?!

Më thuaj, cili ishte ai që të tha se suksesi është një faqe e bardhë, pa asnjë njollë të zezë në të?! Kush të mashtroi se jeta është pa gabime?!

Po të ishte e vërtetë kjo, atëherë do t’iu takonte profetëve një gjë e tillë. A nuk e ke dëgjuar thirrjen e Zotit tënd ndaj teje: “O bir i Ademit, sa herë që më lut e shpreson tek Unë, do të t’i fal ato që ke bërë dhe s’e kam dert. O bir i Ademit, nëse gjynahet e tua arrijnë kupën e qiellit, porse pastaj më kërkon falje, Unë do të të fal. O bir i Ademit, nëse ti më vjen me gabime sa Toka, por më takon duke mos më shoqëruar asgjë në adhurim, Unë do të të vij me po aq falje.”?

E tani, ngrihu dhe shkunde pluhurin e brengave që ka përshkuar zemrën tënde!

Çohu dhe flake tutje çdo mundim nga gjoksi yt! Fillo të bësh hapat e parë në jetën tënde, tashmë të re!

Ç’ke që plogështohesh? Toka është shumë e gjerë për të gjitha dëshirat të pakushtëzuara.

A nuk e ke dëgjuar ndodhinë e vrasësit të njëqind njerëzve, i cili prapëseprapë po kërkonte dritën e shpresës, në mënyrë që të çlirohej nga prangat e gjynaheve?

Përcillet nga Ebu Said el Hudri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) se Profeti ? ka thënë: “Dikur, para jush ka jetuar një njeri që kishte vrarë nëntëdhjetë e nëntë veta dhe pati pyetur për njeriun më të dijshëm në botë. E drejtuan te një murg (prift). Ai shkoi te murgu dhe i tha se kishte vrarë 99 veta. E pyeti nëse kishte pendim për të. Murgu i tha se nuk kishte. Ky e vrau edhe murgun dhe me të i plotësoi njëqind të vrarët. Pastaj vazhdoi të kërkonte njeriun më të ditur në botë. E drejtuan te një dijetar. Ky, pasi e gjeti, i tregoi se kishte vrarë 100 njerëz dhe e pyeti edhe këtë nëse kishte pendim për të. Dijetari i tha: “Po! E çfarë pengese ka mes teje e pendimit?! Shko në këtë vend, sepse atje ka njerëz që e adhurojnë Allahun. Adhuroje edhe ti me ta dhe mos u kthe në vendin tënd, sepse ai është vend i keq.”

Katede tregon se Hasen el Basriu ka thënë: “Na është treguar, se kur i erdhi çasti i vdekjes, ai u drejtua me gjoksin e tij më afër vendit të pendimit.”

Ndalu pak e mendo për ato hapa të bërë drejt pendimit. Mendo se sa shumë shpresë e përgëzim përmbanin për të.

Njashtu ngjashëm me këtë rrëfim, apo edhe më i madh, është gëzimi i Zotit për pendimin e robit. Për këtë, Profeti ? ka thënë: “Për Allahun, Allahu gëzohet me pendimin e robit të Vet më shumë sesa një njeri, që teksa po udhëtonte pranë një fushe të shkretë me kafshën e tij, - në kurrizin e së cilës kishte ushqimin e pijen, - ajo i ikën. Kështu, ai humb shpresën se do ta gjejë kafshën, afrohet në hijen e një peme dhe vë kokën për të fjetur, meqë ishte i dëshpëruar. Ndërkohë që ishte në këtë gjendje, befas, kafsha u gjend pranë tij. Ai e kapi për kapistër dhe nga gëzimi i pafund tha: O Zoti im, Ti je robi im, ndërsa unë Zoti Yt!. Gaboi nga gëzimi i madh.”

Dhe ja, Profeti yt po të ngushëllon: “Betohem në Atë, në Dorën e të Cilit është shpirti im, se po të mos bënit gjynahe, Allahu do t’iu zhdukte dhe do të sillte një popull që bëjnë gjynahe dhe që i kërkojnë Atij falje për to.”

Pishtar: “Çdo njeri është mëkatar”, por është në dorën e secilit prej nesh nëse dëshiron të mbesë i tillë përgjithmonë, apo të çlirohet nga prangat e mëkateve duke u penduar për to. 

Dr. Mishal Abdulaziz el Felahi