• Minutat e çmuara
Tenuhi përmend rrëfimin për një ministër mizor në Irak emrin e cilit nuk dëshiroj ta përmend. Ky ministër arrogant ia kishte marrë të gjitha të drejtat dhe pronën një plake të gjorë. Pronën e grabitur e kishte marrë për vete pa kurrfarë arsyetimi. Një ditë plaka i erdhi në vizitë për t’ju ankuar dhe për ta lutur t’ia kthente pronën e saj. Mirëpo, ai as që deshi të dëgjonte për këtë. Kur ajo i tha se do ta mallkojë, ai e përbuzi dhe me ironi ia ktheu: "Falu në pjesën e tretë të natës."
Ishte kjo një pamje e tmerrshme në të cilën shikohej arroganca e ministrit. E pikëlluar, plaka shkoi në shtëpi dhe filloi që vërtetë, pjesën e tretë të natës ta kalojë në adhurim dhe në lutje. Nuk kaloi shumë kohë, e ky ministër u revokua nga posti i tij për shkak të sjelljes së pandërgjegjshme dhe tiranisë ndaj qytetarëve të thjeshtë. U dënua me gurëzim në treg. Në atë moment pranë tij kaloi plaka dhe i tha: "E ke thënë të vërtetën! U luta në pjesën e tretë të natës dhe lutja ime u plotësua."
Kjo pjesë e natës, pra pjesa e tretë, vërtet, është një begati e madhe dhe pjesa më e çmueshme e kohës sonë. Atëherë Lavdiploti zbret në qiellin më të ulët dhe pyet: "A ka kush të kërkojë diç, e që t’ia plotësoj? A ka kush të lutet, e që t’ia plotësoj lutjen? A ka kush të kërkojë nga Unë falje, e t’ia falë?"
Personalisht kam shijuar pjesën e tretë të natës në adhurim. Këto janë çastet më impresive dhe më ndikuese të jetës sime. Atëherë ndihet afërsia e mëshirës së Allahut dhe rehatia, shpëtimi nga brengat dhe vështirësitë.
Një herë po udhëtoja me aeroplan me miq prej Ebhas për në Riad por gjatë udhëtimit u detyruam të kthehemi në gjysmë të rrugës për të eliminuar një problem teknik. Pasi problemi u zgjidh, sërish fluturuam, por para aterrimit në aeroportin e Riadit na thanë se rrotat e aeroplanit janë bllokuar dhe se s’mund të aterojmë. Kështu filluam të vijmë rrotull mbi aeroport një orë të tërë duke provuar pa sukses të aterojmë. Në aeroplan tashmë kishte mbretëruar frika dhe paniku. Disa femra filluan të qanin dhe të bërtisnin. Ishim ndërmjet qiellit dhe tokës në pritje të vdekjes. Atëherë kujtova çdo vepër time të mirë dhe me zemër iu dorëzova Allahut të Madhërishëm. Atë moment dynjaja në sytë e mi nuk ekzistonte më. Të gjithë filluam sinqerisht ta shqiptojmë shehadetin dhe të deklarojmë: "La ilahe ilallahu vahdehu la sherike leh. Lehul mulku, ve lehul hamdu, ve huve ala kuli shejin kadir."
"Nuk ka të adhuruar tjetër me meritë përveç Allahut, i Cili është Një dhe i Pashoq. Atij i takon sundimi, Atij i takon falënderimi dhe Ai është mbi çdo gjë."
Një dijetar u ngrit dhe i ftoi njerëzit t’i luten Allahut, t’i luten Atij për falje dhe të pendohen sinqerisht.
Allahu për njerëzit ka thënë: "Kur të hipin në anije, i luten sinqerisht Allahut, kurse kur ai i nxjerr në breg, sakaq i konsiderojnë Atij të tjerë të barabartë."[1]
I luteshim Atij, i Cili i përgjigjet nevojtarit në vështirësi dhe i drejtonim lutje të sinqerta. Pas vetëm disa momentesh ateruam, pas njëmbëdhjetë apo dymbëdhjetë përpjekjesh. Kur dolëm nga aeroplani, e kishim ndjesinë se kemi dalë nga varri. Lotët ndaluan rrjedhën dhe në fytyra na u kthye buzëqeshja. Sa i madhëruar, i mëshirshëm dhe i mirë është Allahu.
Sa me përulje i jemi lutur Allahut në vështirësi,
dhe sa herë pas shpëtimit e kemi harruar.
Në detin e trazuar shpëtim prej Tij kërkojmë,
por kur të arrijmë në breg, bëhemi arrogantë.
Kur fluturojmë në ajër të sigurt,
duhet ta dimë se na ruan vetëm Allahu.
Vetëm Allahu ka aq mirësi ndaj robërve të Vet. Vetëm Ai mund të jetë aq i mëshirshëm, fisnik dhe i kujdesshëm ndaj jush.