Është e njohur lutja e cila thotë: "Jam i kënaqur që Allahu të jetë Zoti im, Islami feja ime dhe Muhamedi i Dërguari im."
Kjo lutje e paralajmëron njeriun që duhet të jetë i kënaqur dhe i mjaftuar me përcaktimin e Allahut dhe atë çka ka përcaktuar Ai.
Nuk është e drejtë të jesh i kënaqur vetëm me përcaktimin kur kjo shkon në favor tonin, kurse kur diçka shkon keq për ne, të dëshpërohemi, të zemërohemi dhe të humbim shpresën.
Kështu sillen mëkatarët dhe jobesimtarët, ngase Allahu në Kuran i përshkruan si ata që janë të humbur.
"Ka njerëz që e adhurojnë Allahun, por pa bindje të vërtetë; nëse e përcjell lumturia, ai është i qetë, e nëse bie në sprovën më të vogël, i kthehet pabesimit, e kështu humb edhe këtë edhe botën tjetër. Kjo është, njëmend, humbje e vërtetë."[1]
Edhe beduinët kanë pasur karakter të ngjashëm. Në të vërtetë, ata bëheshin besimtarë të devotshëm vetëm kur binte shi, kur gjenin kullosa dhe fitime të mira. Atëherë kujdeseshin për besimin e tyre dhe deklaronin: "Ky (Islami – vër. e përkth.) është feja e vërtetë."
Por, kur vinte thatësira dhe gjithçka shkonte ters, ata bëheshin të ngrysur dhe e braktisnin fenë e tyre Islamin.
Këtë Islam mund ta quajmë Islam personal të individit, gjegjësisht besim për dobi personale.
Nga ana tjetër, ekzistojnë njerëz të cilët janë të kënaqur me çdo përcaktim të Allahut ngase qëllimi i tyre është ta fitojnë kënaqësinë e Zotit dhe të punojnë vetëm atë që e kënaq Atë.
Zoti im, besoj tek Ti si Zoti dhe Krijuesi im,
edhe te Muhamed Mustafaja, që është dritë e udhëzues.
Rrugët e mia jetësore i cakton Shpallja,
ngase gjithçka pos Tij është vdekje dhe asgjë.
Me të vërtetë shkatërrimi më i keq dhe më i turpshëm është për ata të cilët ia kthejnë shpinën udhëzimit dhe Rrugës së drejtë, devijojnë dhe harrojnë për të mirat e Zotit. Kjo është humbje e përjetshme dhe mjerim absolut.
"Dhe tregoju lajmin për atë, të cilit ia dhamë argumentet Tona, por i cili është larguar prej tyre ndaj e ka arritur shejtani dhe ai ka devijuar. Kurse sikur të dëshironim, do të mund ta lartësonim me ta, por ai iu përkushtua kësaj bote dhe ka ndjekur pasionin e vet. Rasti i tij është si rasti i qenit: nëse e dëbon ai dihat me gjuhën jashtë, kurse nëse e anashkalon ai sërish dihat. Të tillë janë njerëzit të cilët argumentet Tona i konsiderojnë të rreme; prandaj u trego ngjarjet që ata të logjikojnë. Janë shembull i keq njerëzit, të cilët nuk i pranojnë argumentet Tona, ata i bëjnë keqe vetvetes."[2]
"O besimtarë, binduni Allahut dhe të Dërguarit të Tij, edhe mos e braktisni, ju e dëgjoni çka deklaron ai, dhe mos u bëni si ata që deklarojnë:'Dëgjojmë!', por nuk dëgjojnë. Qeniet më të prapa te Allahu janë ata që janë të shurdhër dhe të verbër, të cilët s’duan të kuptojnë. Sikur Allahu do ta dinte që prej tyre ka ndonjë të mirë, do të bënte të dëgjojnë, e sikur do të bënte dhe të dëgjojnë, ata sërish do të kthenin kokën, ngase ata edhe ashtu kthejnë kokën."[3]
Kënaqësia me përcaktim dhe atë që e posedon, njeriut ia shton besimin, i sjell gëzim dhe qetësi në zemër.
I Dërguari (paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të), po ndante prenë pas betejës së Hunejnit, duke u dhënë më shumë atyre që e kishin pranuar Islamin më vonë, e më pak ensarëve, duke besuar në mirësinë e shpirtit të tyre dhe pastërtinë e zemrave të tyre.
Megjithatë, atyre nuk u erdhi mirë për këtë ndarje. Kur e vërejti këtë, i Dërguari (paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të), i tuboi dhe u zbuloi një fshehtësi të madhe për kënaqësi dhe lumturi. Ai u tregoi se si i Dërguari (paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të), ishte me ta se i dashuron, ndërsa të tjerëve u kishte dhënë më shumë për t’i zbutur zemrat e tyre për Islamin, por edhe për ata që nuk ishin besimtarë të fortë se sa ensarët. Pastaj shokëve të tij, ensarëve, u tha:
"A nuk jeni të kënaqur që të tjerët të largohen me bagëti të imët dhe me deve, kurse ju të shkoni me të Dërguarin (paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të)? Ensarët janë si flamuri, kurse njerëzit tjerë si duaj. Allahu i mëshiroftë ensarët dhe bijtë e tyre dhe bijtë e bijve të tyre. Nëse ensarët nisën nëpër një grykë dhe luginë kurse të gjithë njerëzit tjetër shkojnë në një grykë dhe një luginë tjetër unë do të shkoja grykës dhe luginës të cilën e kanë zgjedhur ensarët."
Atëherë ensarët u gëzuan shumë, u qetësuan dhe e ndjenë kënaqësinë e vërtet me përcaktimin e Allahut.
Besimtarët e vërtetë të cilët përpiqen dhe luftojnë në rrugën e Allahut për qëllim e kanë vetëm Xhenetin. Ata këtë qëllim nuk e shesin për përfitime të ulëta të kësaj bote.
Një beduin erdhi te i Dërguari (paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të), për ta pranuar Islamin. Pasi e bëri këtë, i Dërguari (paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të), i dha pak para. Atëherë beduini deklaroi: "Nuk ta dhashë betimin për këtë."
"Po përse e dhe?", e pyeti i Dërguari (paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të)
"E dhashë për ta arritur shkallën e dëshmorit në rrugën e Allahut, që shigjeta qorre të më godasë në qafë e të më dalë në zverk."
"Nëse e ke thënë të vërtetën, Allahu do ta plotësojë", përfundoi i Dërguari (paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të).
Dhe vërtet, në betejën e ardhshme në të cilën kishte marrë pjesë ky beduin, një shigjetë qorre e goditi pikërisht ashtu siç e dëshiroi vetë, ndaj e takoi Zotin e tij i lumtur, ndërsa edhe Ai ishte i kënaqur me të.
Çka është pasuria dhe kjo botë e brishtë,
çka janë të mirat dhe xhevahiret e shtrenjtë!?!
Çka është fama, çka pallatet dhe dëshirat,
çka janë mëndafshi dhe kadifeja e bardhë!?!
Asgjë pos imagjinatës e shpirti makut,
kurse amshimi i takon vetëm Zotit Një!
Me një rast i Dërguari (paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të), po u ndante pasuri dhe para njerëzve. Më shumë u jepte atyre që ishin më të dobët ne besim, që dyshonin dhe atyre që jetonin në fantazitë tyre. Por i kishte përjashtuar ata që ishin më të guximshmit në beteja, më të angazhuarit dhe ata trupi i cilëve ishte plot plagë në rrugën e së vërtetës. Pastaj u ngrit dhe mbajti një fjalim në të cilin tha: "Po u jap atyre që kanë në zemër frikë dhe lakmi. I kam lënë anash ata në zemrat e të cilëve ka besim dhe mirësi, e prej tyre është Amër ibën Taglebi."
Amri (Allahu qoftë i kënaqur me të), pas kësaj, deklaroi: "Këto fjalë janë krejt ç’kam dashur të dëgjoj në dynja."
Kjo është kënaqësia e vërtetë me fatin e Allahut, kënaqësia me vendimin e të Dërguarit (paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të). Një fjalë lëvdatë nga i Dërguari, (paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të), për sahabët është më e pëlqyer se tërë kjo botë.
I Dërguari (paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të), u premtonte gjithnjë shokëve të tij shpërblim nga Allahu, Xhenetin dhe kënaqësinë e Allahut. Kurrë nuk u premtonte shtëpi, pallate dhe kopshte.
I Dërguari (paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të), vazhdimisht deklaronte: "Kush e kryen këtë dhe atë, si rrjedhojë e ka si shpërblim Xhenetin" ose "...do të jetë shoku im në Xhenet."
Ai e dinte se për gjithë këto mundime aq të sinqerta nuk ka shpërblim të mjaftueshëm në këtë botë dhe se vetëm shpërblimi i përjetshëm do të ishte kompensim. Kjo botë është e atillë që nuk e çmon mjaft zellin dhe është koprracë kur jep lëmoshë.
Nga Tirmidhi transmetohet një hadith në të cilin Omeri (Allahu qoftë i kënaqur me të), kishte kërkuar leje për ta kryer umren, kurse i Dërguari (paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të), i tha: "Mos na harro neve në lutjet tua, vëllai im."
Prandaj, këtë e ka thënë i Dërguari (paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të), ai që ka ardhur me udhëzim, i cili ka qenë prijës, i cili nuk e ka folur të pavërtetën dhe i cili ka qenë i mbrojtur nga mëkatet. Këto janë fjalë tejet të çmueshme, të lartësuara dhe me peshë.
Omeri (Allahu qoftë i kënaqur me të), ka deklaruar: "Këto fjalë të Dërguarit nuk do t’i ndërroja me asgjë në këtë botë, e as për tërë këtë botë."
Këto fjalë duhet t’i kuptojmë sikur të na jenë drejtuar neve, sikur ne të ishim nderuar me lutjen e bukur të Dërguarit (paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të).
U lëshuar nata dhe gjithçka ra në gjumë,
por unë mbeta zgjuar duke të kujtuar, o i Dërguar, e yll prijës.
Ti zemrat me dashuri na i mbushe shumë,
dhe me të me qerpikun e natës dhe të hënës i ngjyros.
Askush nuk mund ta përshkruaj se sa ka qenë i Dërguari (paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të) i kënaqur me Zotin dhe përcaktimin e Tij. Ai ka qenë i kënaqur në skamje dhe në begati, në luftë dhe në paqe, kur ishte i fuqishëm dhe kur ishte i dobët, kur ishte i sëmurë dhe kur ishte i shëndosh.
I Dërguari (paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të), e kishte shijuar tërë hidhësinë e jetës që kur ishte jetim. Ishte bonjak, por ishte i kënaqur. Kishte momente kur nuk mund ta gjente as një hurme të vetme për ta ngrënë. Lidhte një gur në stomak, huazonte tërshërë nga hebrenjtë dhe e ka dhënë mburojën e tij personale si peng. Flinte në hasër dhe shpesh e lëndonte trupin për shkak të fortësisë së kësaj. Tri ditë nuk kishte shijuar asgjë nga ushqimi, e sërish edhe përkundër tërë kësaj ai gjithnjë ishte i kënaqur me Zotin e botëve.
"Madhëruar qoftë Ai i Cili, nëse dëshiron, mund të japë më mirë se kaq: kopshte nëpër të cilët rrjedhin lumenj dhe pallate."[4]
I Dërguari (paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të), ishte i kënaqur kur e kishte në vështirësi. Kur e gjithë bota ishte ngritur kundër tij, kur luftonin kundër Islamit me pasuri, me heshta dhe me fjalë, i Dërguari (paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të), e dinte se gjendet në anën e Allahut, e aty janë të suksesshmit.
Ishte i përmbajtur dhe i durueshëm edhe kur i vdiqën personat me të dashur, gruaja, Hatixheja (Allahu qoftë i kënaqur me të), dhe xhaxhai Ebu Talibi. Ishte i kënaqur edhe kur e torturonin dhe kur ishte në varfëri të skajshme dhe izolim.
Ishte i kënaqur edhe kur e fyenin dhe e poshtëronin më së shumti dhe deklaronin se është i marrë, magjistar dhe poet.
Ishte i kënaqur edhe kur e dëbuan nga qyteti i lindjes, të cilin i Dërguari (paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të), e donte shumë dhe në të cilin e kishte kaluar fëmijërinë, rininë dhe shumë vite si burrë i martuar. Ai për Mekën ka thënë: "Ti je qyteti im më i dashur dhe sikur banorët e tu të mos më kishin dëbuar, nuk do të braktisja kurrë."
Ishte i kënaqur edhe kur e sulmuan dhe e larguan në mënyrën më të prapë në Taif, kurse ai kishte ardhur vetëm t’ua tregonte të vërtetën dhe t’i ftonte në shpëtim.
Ishte i kënaqur edhe kur e ndoqën, e organizuan ndjekje kundër tij dhe i vendosën kurthe të ndryshme.
I Dërguari (paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të), ishte i kënaqur në çdo vend dhe në çdo kohë.
Kur e plagosën në Uhud, ia vranë xhaxhain dhe shumë shokë të tij, ai deklaroi: "Rendituni pas meje në radhë ta falënderojmë Allahun."
Ishte i kënaqur edhe kur kundër tij kishin lidhur aleancë hebrenjtë, hipokritët dhe idhujtarët. Ishte gjithnjë i vendosur dhe i sigurt me Allahun.
Prandaj për të Dërguarin (paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të), kënaqësia e Allahut është shpërblimi i vetëm.
"Dhe ai, vërtet, do të jetë i kënaqur!"[5]