Napoleoni ka deklaruar: "Nuk mund të mbaj mend nëse i kam pasur gjashtë ditë të lumtura në jetë!!"
Kalifi Hisham ibën Abdulmeliku ka deklaruar: "Kam numëruar ditët në të cilët kam qenë i lumtur dhe e kuptova se kanë qenë vetëm trembëdhjetë."
Duke e ngushëlluar, babai i tij kishte deklaruar: "Sikur të mos isha ulur kurrë në fronin e kalifatit."
Seid ibën Musejebi ka deklaruar: "Falënderoj Allahun, i Cili ka bërë që ata të nxitojnë te ne dhe jo ne tek ata."
Ligjëruesi i njohur Ibën Semaku ndodhej te kalifi Harun er-Rashidi, kur kalifi kishte kërkuar një gotë ujë. Atëherë Ibën Semaku e pyeti: "Kalif i nderuar, sikur të mos mund të arrije dot tek ajo gotë me ujë që e kërkove, a do ta jepje për të gjysmën e mbretërisë?"
"Natyrisht", u përgjigj kalifi.
"Nuk ka kurrfarë të mire në mbretërinë e cila nuk është më e vlefshme se një gotë ujë", përfundon Ibën Semaku.
Me të vërtetë, kjo botë pa besim, është e pa vlerë dhe e pa kuptim.
Ikbali ka shkruar një poezi, në të cilën thuhet:
Kur të zhduket imani, zhduket edhe qetësia,
është e kotë dynjaja për atë që s’ka fe.
Po kush kënaqet me këtë botë pa fe,
është lidhur me të kalueshmen dhe momentin.
Emersoni, në fund të artikullit të vet mbi mbështetjen shpirtërore, shkruan: "Dominimi politik, shtimi i pagës, shërimi pas sëmundjes dhe kthimi i ditëve të lumtura tani janë para teje. Por, kësaj assesi mos i beso. Krejt kjo nuk është e vërtetë. Qetësi dhe paqe mund të japë vetëm shpirti yt."
"Kurse ti, o shpirt i qetësuar, kthehu te Zoti yt i kënaqur, e edhe Ai është i kënaqur me ty dhe hyn në mesin e robërve të Mi, si dhe hyn në Xhenetin Tim!"[1]
Një filozof i paralajmëronte njerëzit me këto fjalë: "Është më prioritare dhe më e nevojshme të largosh mendimet negative nga koka dhe shpirti, sesa të shpëtosh nga tumori ose të shërosh ndonjë sëmundje fizike."
Me të vërtetë është për t’u habitur se muslimanët nuk e vërejnë, se pikërisht Kurani thekson më shpesh dhe më shumë shërimin e sëmundjeve shpirtërore dhe mentale që janë më të rënda dhe më të rrezikshme sesa ato trupore.
"Zemrat e tyre janë të sëmura, ndërsa Allahu sëmundjen e tyre edhe e shton; ata i pret ndëshkim i dhembshëm për shkak se gënjejnë."[2]
"Dhe kur ata devijuan anash, Allahu bëri që edhe zemrat e tyre të devijojnë anash – ndërsa Allahu nuk e udhëzon në Rrugë të drejtë popullin i cili është i zhytur në mëkat."[3]
Filozofi i përmendur Monten, këto fjalë i ka marrë si moto jetësore: "Te njeriu ndikon gjykimi i tij për ngjarjet dhe jo vetë ngjarjet."
Në transmetime përmendet duaja vijuese: “O Zot, më bën të kënaqur me përcaktimin Tënd gjersa të mos e kuptoj që krejt kjo që më ka ndodhur nuk ka mundur të më anashkalojë, ndërsa krejt ajo që më ka anashkaluar nuk ka mundur të më ndodhë.”