Nëse arrin të vendosësh balancë në jetën tënde, do të shikosh se si situata rreth teje do të përmirësohet.
"Zoti ynë mund të na japë më të mirë se kjo, vetëm te Zoti ynë ne shpresojmë për kompensim!"[1]
Kam lexuar për një njeri që gjatë një kërcimi nga dritarja me unazë e kishte kapur një gozhdë në mur dhe e kishte këputur gishtin. Më pas ai tregonte se assesi nuk e ndjen se i ka vetëm katër gishta në dorë, pos kur e kujton atë ngjarje tragjike. Në vazhdim ai rrëfen se është i kënaqur me jetën e vet dhe se e kupton se gjithçka ndodhë me përcaktimin dhe vullnetin e Zotit.
Njoh, gjithashtu, një njeri të cilit gjatë operacionit është dashur t’i amputohet dora deri në sup. Pas kësaj ai ka jetuar shumë gjatë, është martuar, ka pasur shumë fëmijë, ka vozitur makinë dhe me lehtësi i ka kryer punët e tija, sikur të ishte lindur me një dorë.
“Nëse je i kënaqur me atë që të ka caktuar Allahu, je njeriu më i pasur në botë.”
Ti gëzohu për situatat e jetës,
ngase asnjë të kaluar lotët s’e kanë kthyer.
Vërtet është e çuditshme dhe interesante se sa shpejt i përshtatemi realitetit! Nëse i kujtojmë shtëpitë dhe kopshtet tona para pesëdhjetë vitesh, do të shohim se në to ka ekzistuar vetëm ndonjë palmë e rrallë, një enë për ujë, hasër ose ibrik. Por, ne kemi jetuar pa kurrfarë problemesh e vështirësish ngase kemi qenë të kënaqur dhe real.
Kur u lejojmë, shpirtrat janë makutë,
por shpirtrat e mirë kënaqen me pak.
Me një rast në xhaminë e Kufës kishte shpërthyer një grindje e ashpër ndërmjet dy fiseve. U vringëlluan edhe shpatat, u nxorën thikat dhe heshtat. Ishte gati të derdhet gjaku. Atëherë njëri prej tyre propozoi të ftohet një njeri bujar dhe i drejtë, Ahnef ibën Kajsi, të gjykojë lidhur me këtë konteste. E gjetën duke mjelë lopën, me rroba të vjetruara, shumë thatim dhe të lodhur. Kur i treguan lidhur me rastin dhe e ftuan të gjykojë, ai nuk u shqetësua fare ngase jeta e kishte mësuar me vështirësi dhe vuajtje rreth vetes. Ai pranoi të vinte vetëm pas iftarit. Iftari i tij ishte shumë modest: një gotë ujë, disa ullinj, pak kripë dhe një kothere e thatë buke, të cilat ai i cilësoi si begati madhështore nga Allahu. Pas kësaj, shkoi në xhami, të gjithë të pranishmit u mrekulluan dhe u turpëruan nga pamja e tij dhe fjalët prekëse për pajtimin. Duke kuptuar çfarë madhështie të vërtetë shpirtërore kishte, të gjithë e pranuan zgjidhjen dhe pajtimin dhe shkuan në shtëpitë e veta.
Fisnikëria e njeriut do të kuptohet,
sado e vjetruar qoftë veshja e tij.
Ky tregim përmban këto mësime:
- Madhështia nuk pasqyrohet në rroba dhe në pamje të jashtme, ndërsa skamja e një gjësendi nuk do të thotë menjëherë edhe mjerim, ngase lumturia nuk manifestohet në grumbullimin e gjësendeve dhe në luks:
"Njeriu, kur Zoti i tij dëshiron ta sprovojë dhe e nderon dhe e mbulon me të mira, deklaron: Zoti im ka qenë bujar ndaj meje! Ndërsa, kur, për ta vënë në sprovë, ia pakëson furnizimin, atëherë deklaron: Zoti im më ka braktisur!"[2];
- Virtytet dhe cilësitë e larta morale e bëjnë njeriun të madh dhe me emër dhe jo veshmbathja, pallatet e paratë. Vlera e njeriut pasqyrohet në punën e tij, në zellin, në fisnikërinë, në bamirësinë dhe në mendjen.
"Më të respektuarit te Allahut është ai, i cili i frikohet më shumë, Allahu, vërtet, di gjithçka dhe Atij nuk i fshihet asgjë."[3]
Kjo na tregon qartë se lumturia nuk mund të identifikohet me pasuri, flori, argjende shfrenim, por me zemër, besim, kënaqësi, gëzim dhe fisnikëri.
"Mos u mahnit me pasurinë e tyre, as fëmijët e tyre! Allahu me ta dëshiron t’i dënojë në këtë jetë dhe të përfundojnë si jobesimtarë."[4]
"Thuaj: Prandaj, t’i gëzohen mëshirës dhe të mirave të Allahut, kjo është më mirë se ajo çka grumbullojnë."[5]
Njeriu duhet ta nënshtrojë shpirtin ndaj përcaktimit të Allahut. Nëse nuk e beson këtë, çka mund të bësh?
Do të fshihet në tokë apo do të ngjitet në qiell?
Kjo nuk është zgjidhje. Zgjidhja fshihet në fjalët. "Dëgjuam dhe jemi të kënaqur."
"Kudo qofshi, vdekja do t’u arrijë, edhe nëse ndodheni në kulla të larta, nëse u bjen ndonjë e mirë, ata deklarojnë: Kjo është nga Allahu!, ndërsa nëse u ndodhë ndonjë e keqe, deklarojnë: Kjo është për shkak tëndin! U thuaj: Gjithçka është nga Allahu! Si e kanë hallin këta njerëz?! – sikur nuk e kuptojnë atë që u thuhet!"[6]
Njëri prej momenteve më të tmerrshëm në jetën time ka qenë dita kur mjekët më informuan që vëllait tim Muhamedit (Allahu e mëshiroftë), duhet t’i pritet dora deri në sup. Në atë moment të tmerrshëm, kur mu shter zëri, befas dëgjova fjalët:
"Asnjë e keqe nuk ndodhë pa vullnetin e Allahut, ndërsa Ai do ta orientojë zemrën e atij që e beson Allahun – Allahu di gjithçka më së miri."[7]
"Ne do të vejmë në sprovë pak me frikë e pak me uri, si dhe me atë që do të humbni pasuri e jetë, edhe të lashta, por ti i përgëzo durimtarët, ata të cilët, kur i godet ndonjë e keqe, deklarojnë vetëm: Ne jemi të Allahut dhe te Ai do të kthehemi!"[8]
Këto fjalë erdhën si melhem i vërtetë dhe shpëtim për shpirtin tim të humbur.
Njerëzit duhet ta dinë se ata nuk kanë kurrfarë recete të fshehtë për zgjidhjen e të gjitha problemeve të tyre. Zgjidhja është vetëm besimi dhe bindja.
"Nëse ata kurdisin kurthe, edhe Ne do t’u vejmë kurthe atyre."[9]
"Ndërsa Allahu bën si të dëshirojë, por shumica e njerëzve nuk e di."[10]
"Nëse dëshirojmë diç, Ne deklarojmë vetëm: Bëhu! – dhe ajo bëhet."[11]
Heroina e njohur e Islamit, Hansa vetëm për një ditë kishte humbur katër djem në rrugën e Allahut. Për këtë ajo vetëm e kishte falënderuar Allahun, Zotin e saj, për caktimin dhe zgjedhjen e Tij. Ajo ishte vërtet besimtare, e mbushur me bindje të pashtershme, besim të paluhatshëm. Njerëz si ajo janë të kënaqur në këtë botë dhe në ahiret.
Por, nëse nuk vepron sikur ajo, atëherë cila është alternativa?
Zemërimi, shamata, zhurma ose izolimi do të shkaktojnë vetëm shkatërrim këtu, si dhe edhe në botën tjetër.
“Ai që është i kënaqur, Allahu do të jetë i kënaqur me të, por nëse është i zemëruar, do ta shijojë tërbimin e Tij.”
Fjalët që shërojnë telashet tona dhe na shpëtojnë nga kriza janë: "Ne jemi të Allahut dhe te Ai do të kthehemi."
Domethënia e këtyre fjalëve është që të gjithë ne i përkasim Allahut, të gjithë jemi krijesat e Tij, në pronësi të Tij dhe gjithçka i kthehet Atij. Nga Allahu gjithçka fillon dhe me Të gjithçka përfundon. Gjithçka ndodhet në duart e Tij.
Shpirti im posedon vetëm gjërat kalimtare,
andaj, përse për kalimtaren duhet të vuaj.
"Dhe mos iu përkul, krahas Allahut, një zoti tjetër! Nuk ka zot tërtër pos Tij! Gjithçka përveç Tij, do të zhduket! Ai do të gjykojë dhe te Ai sërish do të ktheheni!"[12]
"Ti, me siguri, do të vdesësh, por edhe ata, gjithashtu, do të vdesin."[13]
"Gjithçka në këtë botë është kalimtare, mbetet vetëm Zoti yt, i Madhërishmi dhe Bujari."[14]
Prandaj, nëse dëgjon ndonjë lajm të tmerrshëm, përjeton ndonjë humbje personale, çka do të bësh?
Përgatitu që tani, mos ik ngase nga kjo nuk ka dobi. Pajtohu me përcaktimin e Allahut, bëhu real, merito shpërblimin, ngase kjo është zgjedhja më e mirë. Ekzistojnë edhe alternativa të tjera, por ato janë të këqija, ngase zhurma, rebelimi dhe tërbimi nuk i kanë sjellë të mira askujt. Nëse dikush u dorëzohet atyre, do ta presin shqetësime të vazhdueshme në vuajtje dhe skamje, por edhe zemërimi dhe pakënaqësia e Allahut.
"Ai që pandeh që Allahu nuk do ta ndihmojë të Dërguarin as në këtë as në botën tjetër le ta zgjatë litarin deri në tavan dhe të mendojë nëse ky veprim, nëse var veten, do ta largojë atë për çka është zemëruar."[15]