Një anglez i urtë ka deklaruar: "Edhe në burg prapa grilave të hekurta, mund ta drejtosh shikimin kah horizonti i qiellit, mund të nxjerrësh nga xhepi një lule, t’i marrësh asaj erë dhe të buzëqeshësh. Nga ana tjetër, mund të ndodhesh në saraje luksoze dhe të qëndrosh në mëndafsh dhe në kadife, por të jesh nervoz dhe i zemëruar për gjithçka përreth."
Pra, lumturia nuk varet nga koha apo vendi. Ajo qëndron në besim, bindje ndaj Allahut dhe në zemër e cila e dëshiron Zotin e saj. Kur zemrën e mbushë besimi, ajo ndriçohet me lumturi, besimi i sjell prehje dhe pushim i sjell trupit dhe krejt këtë e transmeton tek të tjerët.
Ahmed ibën Hanbeli ka jetuar i lumtur ndonëse kishte rroba të grisura, ndaj i duhej t`i arnonte vetë. Kishte tri dhoma të vogla nga dheu në të cilat jetonte me familje. Hante bukë të tharë me vaj të ullirit, e megjithatë shpërblimi dhe fama e tij jetojnë edhe sot e kësaj dite.
Biografët e tij deklarojnë: "Gjatë kohës së tij, ai ka agjëruar vazhdimisht, kurse mish hante vetëm një herë në muaj. Kishte vizituar shumë qytete në kërkim të diturisë dhe duke mbledhur hadithe. Kështu gjente prehje, siguri dhe qetësi. Ai ishte i vendosur, i patundur, i vendosur në kërkim të shpërblimit, dinjitoz, krenar, dashamirës i Xhenetit dhe punëtor i palodhur për ahiret."
Kalifët në kohën e tij sundonin botën, si Me'muni, Vathiku, Mu'tesimi dhe Mutevekili. Ata posedonin pallate jashtëzakonisht të bukura e luksoze, thesare të pafund xhevahiresh, ar e argjend. Kishin ushtritë më të fuqishme dhe më të shumta në numër. Kishin armët më të mira dhe flamujt më të bukur. Kishin gjithçka që dëshironin. Megjithatë, në jetët e tyre kanë qenë shumë fatkeq. Vitet u kalonin në pikëllim, shqetësim dhe brenga. Përqark tyre ka pasur gjithnjë tollovi, zhurmë dhe trazira. Në çastet e fundit të jetës së tyre, ata janë përdredhur nga dhembjet, si dhe janë penduar për të gjitha teprimet dhe për gjithë atë që e kanë anashkaluar në afërsinë e Allahut.
Dijetari Islam Ibën Tejmije nuk kishte familje, shtëpi, pronë, pozitë e as pasuri. Jetonte në një dhomë të vogël, afër xhamisë Benu Umeje. Çdo ditë hante bukë të thatë. Kishte vetëm dy palë rroba. Shpesh herë flinte në xhami. Megjithatë, duke përshkruar veten, theksonte se ishte njeri shumë i lumtur, se ishte i kënaqur, deklaronte se burgu ishte për të moment për tu vetmuar me Zotin, nëse do e vrisnin do të martirizohej, ndërsa nëse do e dëbonin nga qyteti atëherë do ja mundësonin të shëtiste dhe të shihte vende të mrekullueshme. Këto fjalë mund t’i deklarojë vetëm zemra e mbushur me besim.
"Allahu është burim i dritës së qiejve dhe të Tokës! Shembulli i dritës të Tij është thellimi në mur në të cilën gjendet llamba, drita është në kandil, kurse kandili është si yll ndriçues që ndizet me dru të bekuar të ullirit, edhe lindor edhe perëndimor, vaji i të cilit është gati të shkëlqejë kur nuk e prek uji; vetë dritë mbi dritë! Allahu e orienton kah drita e Vet atë që Ai dëshiron. Allahu u jep shembuj njerëzve, Allahu e di mirë çdo gjë."[1]
"Kurse atyre që besojnë dhe kryejnë vepra të mira edhe e besojnë atë që i shpallej Muhamedit, e ajo është e Vërtetë nga Zoti i tyre, Ai do të kalojë mbi veprimet e tyre dhe do të përmirësojë gjendjen e tyre."[2]
"Ndërsa ata që janë në Rrugë të drejtë, Ai do t’i udhëheq edhe më tej dhe do t’i frymëzojë si të ruhen nga Zjarri."[3]
"Në fytyrat e tyre do të shohësh gëzimin e jetës së lumtur."[4]
Ebu Dherri (Allahu qoftë i kënaqur me të), një ditë kishte shkuar në Rebdha. Aty kishte ngritur tendën dhe jetonte me gruan dhe me fëmijët. Pjesën më të madhe të ditës e kalonte duke përmendur emrin e Zotit të Tij, duke e madhëruar dhe e lavdëruar Atë, agjëronte, bënte ibadet, lexonte Kuran edhe përsiate thellësisht për të. Nga dynjaja kishte vetëm atë tendë, pak bagëti të imët dhe shkopin. Një ditë e vizituan miqtë dhe i thanë: "Po çfarë ke prej kësaj bote?"
Ai u përgjigj: "Ajo që më duhet nga kjo botë e kam në shtëpi, ndërsa i Dërguari (paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të), ka thënë se do të vijnë ditë të vështira, të cilat do t’i tejkalojë ai që është modest në jetë."
Ishte gazmor, optimist, i arsyeshëm dhe kishte gjithçka që i nevojitej në këtë botë. Sikur do të kishte më shumë se nevojat e tij vetëm se do të zhytej në brenga dhe në shqetësime të mëdha.
Unë menjëherë e krijova një poemë: Ebu Dherri në shekullin e pesëmbëdhjetë, duke folur për hujatësimin, për lumturinë, për izolimin, për unitetin dhe për parimet e migrimit, sikurse ai flet për veten e tij:
Nëse më kërcënoni apo më përkëdhelni,
unë nuk do të lëkundem as për një moment.
Nëse më ngritin unë do të zbres,
e nëse më ulni unë do të ngritëm.
A mundesh vdekjen paraprakisht ta largosh,
apo begatitë nëse të nevojiten t`i afrosh.
Rëra dhe pluhuri i grumbulluar duke qajtur i thanë:
o Ebu Dherr, mos ke frikë dhe mos u pikëllo.
Unë nuk e kam heq frikën prej Teje o Zot në rini,
e kam jetuar i bindur në Ty përderisa më erdhi vdekja.
Unë i kam premtuar mikut dhe të dashurit tim,
se prej shpresës së tij kam marrë mësim.