Ibën Tejmije deklaron: “Nganjëherë gjendem në situata shumë të vështira dhe nuk mund ta zgjidh dot ndonjë problem. Atëherë i lutem Allahut për falje, bëj istigfar me mijëra herë, herë më pak e herë më shumë dhe Allahu më udhëzon për zgjidhje dhe më gjen rrugëdalje.”
"Dhe thuaj: Kërkoni falje nga Zoti juaj ngase Ai, vërtet, falë shumë."[1]
Në vështirësi shpesh fshihet e mira për ne, ngase çdo përcaktim është i mirë, madje edhe mëkati në kondita të caktuara.
Në Musned citohen fjalët vijuese: “Çdo përcaktim i Allahut është i mirë për robin.”
Ibën Tejmijen e kishin pyetur nëse kjo ka të bëjë edhe për mëkatin, andaj ai ishte përgjigjur: “Po, kur pas tij vjen pendimi i sinqertë, keqardhja për veprimin e keq, kërkimi i faljes dhe përulja ndaj Allahut.”
"Ndërsa sikur ata që kanë bërë mëkat ndaj vetvetes të vijnë dhe të lusin Allahun t’ua falë mëkatet, e edhe i Dërguari të lutet për ta, do të shikonit se Allahu vërtet i pranon pendimet dhe se është mëshirues."[2]
Ebu Temami ka kënduar për ditët e lumtura dhe të pikëlluara, duke deklaruar:
Kam pasur shumë vite plot lumturi,
po, tani më duket sa ka qenë veç një ditë.
Kam pasur ditë të vështira si pelimi,
por kanë qenë të gjata sa amshimi.
E megjithatë, i tretën njerëzit dhe vitet,
sikur të ishin vetëm një ëndërr.
"Nëse ju merrni plagë, edhe të tjerët marrin. Kurse në kot ditë ne i japim fitoren herë njërës, herë palës tjetër, që Allahu të tregojë ata që besojnë dhe të përzgjedhë disa prej jush si shehidë – e Allahu nuk i do jobesimtarët."[3]
Gjithnjë jam mrekulluar nga njerëzit e mëdhenj të historisë të cilët gjërat e vështira i pranonin me lehtësi të atillë sikur të ishin pika shiu dhe puhia e erës. Në ballë të tyre gjithsesi se ndodhet i Dërguari ynë Muhamedi (paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të), ai ishte fshehur në shpellë duke ikur nga armiqtë e egër dhe e ngushëllonte shokun e vet me fjalët:
"Mos u dëshpëro, Allahu është me ne."[4]
Dihet mirë sa ka qenë i ndjekur dhe i persekutuar.
Para betejës së Bedrit e kishte goditur mburojën dhe kishte deklaruar:
"Grupi me siguri do të mposhtet, kurse ata do të ikin me vrap!"[5]
Ti je heroi i vërtetë kur i kundërvihesh grupit,
dhe me rroba të leckosura i detyron të ikin.
Në Uhud, kur ishte plagosur, i Dërguari ynë (paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të), sahabëve të vet u kishte thënë: “Qëndroni poshtë pas meje, ta falënderoj Zotim tim.”
Është kjo vendosmëria e të Dërguarve për të cilën lëkunden edhe malet dhe pëlcasin shkëmbinjtë.
Njëri prej prijësve arabë, Kajs ibën Asim el-Munkari, po shoqërohej me një grup njerëzish të mirë dhe ishte duke u rrëfyer një tregim, kur iu afrua një njeri dhe i tha: "Dikush sapo të vrau djalin!"
Por, ai nuk deshi ta ndërpriste ligjëratën, andaj vetëm deklaroi: "Pastrojeni dhe mbështilleni me qefin, pastaj lajmëroni për xhenazen."
"Nuk qëndron ndershmëria në atë që t’i ktheni fytyrat tuaja kah lindja e perëndimi; të ndershëm janë ata që e besojnë Allahun, edhe botën tjetër, edhe engjëjt, edhe librat, edhe të Dërguarit, edhe të cilët nga pasuria e vet, ndonëse e duan shumë, u japin farefisit, edhe skamnorëve, edhe udhëtarëve të rastit, edhe lypësve, edhe për blerjen e robërve, edhe që e kryejnë namazin e japin zeqatin, edhe të cilët kur e marrin ndonjë obligim - e përmbushin, e posaçërisht ata që janë të përmbajtur në skamje, edhe në sëmurje, edhe në betejat e ashpra. Këta janë besimtarë të sinqertë dhe këta frikohen nga Allahu e largohen nga veprimet e këqija."[6]
Këtë njeri mund ta përshkruajmë pikërisht më këto fjalë: "e posaçërisht ata që janë të përmbajtur në skamje, edhe në sëmurje, edhe në betejat e ashpra."
Është pamje mallëngjyese pas një beteje, kur Ikrime ibën Ebu Xhehli i plagosur rëndë, në voltën e vdekjes nuk dëshiron të pijë një gllënjkë ujë, por ia ofron tjetrit që vepron njësoj, kështu që në fund vdesin disa sish pa pirë ujë.
Kur ranë, gjaku i tyre e preku të lavdëruar,
heronjve të tillë fati moti vdekjen u ka caktuar.