"Ndërsa kur të vendosësh, mbështetu te Allahu."[1]
"Allahu i do ata që mbështeten te Ai."[2]
Shumë prej nesh janë shumë të shqetësuar kur duhet të marrin ndonjë vendim. Brenda nesh atëherë futet shqetësimi, dyshimi, hutimi dhe ngatërrimi. Atëherë jemi të rënduar dhe ndjejmë dhembje të madhe në kokë. Besimtari, prandaj, duhet të këshillohet dhe të falë namazin istihare, edhe t’i lutet Allahut t’i japë atë që është e mirë. Me rastin e marrjes së vendimit, pas istiharës së përmendur dhe në marrëveshje me të tjerët, besimtari duhet të ndalet, e të mendojë mirë dhe të zgjedhë atë që është më e mirë dhe më e drejtë për të. Kjo mënyrë e marrjes së vendimeve do ta lirojë nga jeta përplot dyshime dhe pasiguri.
I Dërguari (paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të), këshillohej me shokët e tij në Uhud. Ata i propozuan të luftonin dhe të përballen me armikun. I Dërguari (paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të), shkoi, veshi veshjen e luftës dhe e mori shpatën e tij. Kur e panë, shokët i thanë: "Mbase të detyruam për këtë akt, o i Dërguar i Zotit. Mbase duhet të qëndrosh në Medinë."
Atëherë i Dërguari (paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të), deklaroi: "Asnjë i Dërguar nuk guxon të zhveshë veshjen e luftës që e ka veshur për shkak të umetit të vet përderisa Allahu të mos e vendosë midis tij dhe armiqve të tij."
Kështu i Dërguari (paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të), vendosi të luftojë.
Vendimi për çfarëdo pyetje dhe problem nuk qëndron në hezitim, porse në vendim, në planifikim dhe në përgjigje. Marrja e vendimit, gjithsesi, përfshinë nivel të lartë të trimërisë dhe të sakrificës.
I Dërguari (paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të) këshillohej me shokët e tij edhe në betejën e Bedrit.
"Besimtarët këshillohen mes tyre."[4]
Kështu nuk kishte kurrfarë problemi e as ishte i shqetësuar.
Hezitimi rrënon arsyetimin dhe mendjen, shuan shpresën, vret ambicien, prish planet dhe merr fuqinë. Njoh njerëz të cilët përpiqen me vite rreth çështjeve dhe problemeve të vogla. Ata gjithnjë dhe serish përhapin frymën e besimit dhe të shqetësimit kudo rreth vetes. Kjo thjesht buron nga shpirti, fjalët dhe veprat e tyre.
Njerëzit e tillë mbesin shpejt pa forcë, arsyetojnë dobët dhe shumë shpejt humbën dëshirën për gjithçka.
Njeriu duhet ta studiojë realitetin, të mendojë thellësisht për problemet që dalin para tij, të falë istihare, t’i lutet Zotit të Madhërishëm, të jetë efikas dhe të mos lë asgjë për më vonë.
Kalifi Ebu Bekri (Allahu qoftë i kënaqur me të), këshillohej me njerëzit kur bëhej fjalë për luftë kundër renegatëve, njerëzve të cilët refuzonin të jepnin zeqatin. Numri më i madh i tyre ishin kundër luftës, por zemra e kalifit i thoshte se duhet të luftonte kundër njerëzve të tillë. Ky kalif i drejtë pandehte kështu ngase nuk dëshironte që Islami të nënçmonte e as të përhapet huti në umet. Ai, me dritën e Allahut, erdhi te zgjidhja dhe vendimi që lufta është më e mirë. Kështu vendosi dhe u betua: "Pasha Allahun, me siguri do të luftoj kundër atyre që e ndajnë namazin dhe zeqatin. Pasha Allahun, nëse refuzojnë të japin zeqatin që e kanë dhënë në kohën e të Dërguarit (paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të), do të luftoj kundër tyre."
Omeri (Allahu qoftë i kënaqur me të) kishte deklaruar: "Kur pashë se si Allahu kishte futur siguri në gjoksin e Ebu Bekrit, e kuptova se kishte marrë vendim të drejtë."
Pas kësaj, siç dihet, u zhvillua beteja e cila për shumëçka shërbeu si leksion i dobishëm për muslimanët e ardhshëm.
Deri kur do të jemi në vështirësi?
Deri kur do të jetojmë me shqetësime?
Deri kur do të jemi të pavendosur?
Nëse je i arsyeshëm, bëhu edhe i vendosur,
ngase hezitimi sjell vetëm dështim.
Hezitimi dhe pavendosmëria janë veti të hipokritëve. Ata shpesh i ndërrojnë mendimet dhe gjykimet.
"Kurse të tjerët janë brengosur vetëm për vete, duke menduar për Allahun atë çka nuk është e vërtetë, siç mendojnë paganët, si dhe duke deklaruar: 'Ku është fitorja që na është premtuar?' Thuaj: 'Për gjithçka vendos vetëm Allahu!' Ata e fshehin në vete atë që nuk ta shfaqin ty. 'Sikur të kishin bërë pyetje për diçka’, deklarojnë ata, 'nuk do të vdisnim këtu.' Thuaj: 'Edhe sikur do të qëndronit në shtëpitë tuaja, ata që e kanë të gjykuar të vdesin do të dalin serish në vendin e vdekjes së tyre, në mënyrë që Allahu ta zbulojë atë që ndodhet në gjoksin tuaj dhe ta hulumtojë atë që fshihet në zemrat tuaja – e Allahu i njeh mendimet e çdonjërit.'"[5]
"Ata që nuk shkuan me të Dërguarin e Allahut gëzoheshin në shtëpitë e tyre – e kishin mërzi të luftonin në rrugën e Allahut duke investuar pasurinë dhe jetën e vet, si dhe njëri tjetrit i thoshin: 'Mos shkoni në luftë nëpër vapë!' Thuaj: 'Zjarri i Xhehenemit është edhe më i nxehtë! – vetëm sikur ta dinin!'"[6]
"Atyre që nuk luftuan, kurse për vëllezërit e vet deklaronin: 'Sikur t’na kishin dëgjuar, nuk do të vdisnin’, thuaj 'Atëherë shpëtoni nga vdekja, nëse e thoni të vërtetën!'"[7]
Njerëzit e tillë i përdorin gjithnjë shprehjet "sikur", ose "po të ishte". Gjithçka në jetën e tyre rrotullohet rreth fjalës "mbase" apo "ndoshta". Në çdo lëvizje dhe fjalë mund të shohësh sa të pavendosur dhe hezitues janë.
"Hipokritët pandehin se do ta mashtrojnë Allahun, e Ai për mashtrimin e tyre do t’i ndëshkojë. Kur të ngrihen për ta kryer namazin, ngrihen me përtaci dhe vetëm për t’u dukur para njerëzve, kurse Allahun thuaja nuk e përmendin fare; të pavendosur kujt t’i përkushtohen - këtyre apo atyre. Kurse atë që Allahu e lë në rrugë të gabuar – ti nuk mund të gjesh mënyrë ta udhëzosh në Rrugë të drejtë."[8]
Prandaj, përshkrimi i tyre kryesor është që ata janë të pavendosur me cilët të bashkohen, me këta apo me ata.
Në hadith përdoret shprehja që ata janë "Si delet të cilat nuk dinë cilës kope t’i bashkohen."
Karakteri i tyre kuptohet më së miri në situata të vështira, ngase atëherë fshihen dhe kërkojnë çdo rast që të mos përballen me vështirësi ose, për shembull, të mos shkojnë në luftë.
"Dhe për të zbuluar se kush janë me dy faqe. Atyre iu tha: “Ejani të luftoni në rrugën e Allahut ose të paktën, mbrohuni!” Ata u përgjigjën: “Sikur ta dinim që do të bëhej luftë e vërtetë, me siguri, do t’ju pasonim.” Atë ditë ata ishin më afër mohimit sesa besimit, sepse me gojën e tyre flisnin atë që nuk e kishin në zemrat e tyre; Allahu e di mirë çfarë fshehin ata."[9]
Por, në kohën e mirëqenies kreshpërohen sikur të ishin trimat e vetëm mbi Tokë. Ata janë gënjeshtarë të paepur dhe Allahu është dëshmitari më i madh i kësaj.
"Disa prej atyre hipokritëve thonë: “Më lejo të mungoj në luftë dhe mos më vër në sprovë!” Ja, ata ranë pikërisht në sprovë. Me të vërtetë, Xhehenemi i përfshin mohuesit."[10]
Hipokritët sjellin vetëm vendime të gabuara dhe të padrejta. Kështu, për shembull, kanë deklaruar:
"Shtëpitë tona janë të pambrojtura!', e nuk ishin të pambrojtura, por ata donin të shpëtonin."[11]
Ata do të bëjnë çdo gjë për t’i ikur çfarëdo obligimi dhe t’i lënë anash detyrimet e veta.