"Allahu është i kënaqur me ata besimtarë të cilët nën pemë t’u betuan për besnikëri. Ai e dinte çka në zemrat e tyre, ndaj lëshoi një qetësi mbi ta, dhe do t’i shpërblejë me një fitore të shpejtë dhe plaçkë të pasur që do ta marrin, ngase Allahu është i fuqishmi dhe i forti."[1]
Ky është kulmi i dëshirave të besimtarit. Këtë e kërkojnë robërit e sinqertë, të përkushtuar dhe ata që dëshirojnë fitore e suksese. Mjafton edhe simpatia më e lartë dhe kënaqësia e Zotit. Nuk ka asgjë më të çmueshme, e më prioritare dhe më e dobishme.
Të kërkohet kënaqësia e Allahut është kërkesa më e lartë e ambicieve, qëllimi më fisnik dhe shpërblimi më i madh që njeriu mund ta fitojë.
Në disa ajete, si ai që e cituam më sipër, flitet për kënaqësinë e Allahut. Porse, ekzistojnë shumë ajete të cilët flasin për faljen e Tij.
"Allahu do t’i falë të gjitha mëkatet e mëparshme dhe të ardhshme, për ta plotësuar dhuntinë e Vet ndaj teje dhe për të udhëzuar në Rrugën e drejtë."[2]
"Allahu e ka pranuar pendimin nga i Dërguari, muhaxhirët dhe ensarët, të cilët shkuan pas atij në çastin e vështirë, pasi zemrat e disave prej tyre për një fije qenë afër shmangies, pastaj Allahu pranoi pendimin e tyre. Vërtet, Ai është i Butë dhe i Mëshirshëm me ta."[3]
Ekzistojnë ajetet në të cilët Allahu e thekson se ka kaluar mbi gabimet e dikujt.
"Allahu të fal ty që u lejove atyre të mungojnë, para se ta kuptoje se kush të flet të vërtetën dhe derisa t’i njihje gënjeshtarët."[4]
Mirëpo, kur është fjala për dhënien e betimit, theksohet decidivisht kënaqësia e Tij, ngase këta njerëz e kishin dhënë betimin nën pemë, ndërsa Allahu e dinte ç’ka në zemrat e tyre. Ky betim ka të bëjë me shpirtrat e tyre të cilët ishin të gatshëm për sakrifica të pakusht për hir të Zotit të tyre. Prandaj, ata i kishin lënë peng jetët e tyre për ta arritur dashurinë dhe kënaqësinë e Allahut. Këta shokë të Dërguarit e dinin fort mirë që vdekja e tyre nuk është fundi i rrugës, por vetëm kalim në përjetësi dhe jetë për mesazhin e shenjtë të cilën e bartnin në zemrat e tyre. Vetëm kështu mund ta plotësonin betimin e dhënë në ezel[5] dhe të arrijnë shpërblimet më të larta nga Krijuesi dhe Zoti.
Allahu e dinte çfarë besimi dhe bindje të fortë ka në zemrat e tyre. Vetëm Ai e dinte sa të fortë, të sinqertë, të përkushtuar, besnikë dhe të bindur janë. Për hir të Tij, për hir të së Vërtetës, ata ishin shumë të lodhur, të pagjumë, të etur, të uritur, të zbathur, të ftohur, të varfër dhe të nënçmuar. Prandaj Lavdiploti i mëshiroi dhe ishte i kënaqur me ta.
Ata i persekutonin, i vrisnin, i plagosnin, i mallkonin dhe i torturonin, por Ai ishte i kënaqur me ta.
A është e mundur që për këta luftëtarë dhe besimtarë të sinqertë shpërblimi të ishte në formë të ndonjë të mire të kësaj bote, si deve apo bagëti?
A do të ishte shpërblim i përshtatshëm për këta thirrës për të cilën nuk kursenin asgjë në rrugën e Allahut ndonjë shumë parash ose pasuri?
A është e mundur që njerëzit të sakrifikojnë kaq shumë për gjëra kalimtare të dynjasë, duke dhënë gjithçka të veten dhe më të dashurve të tyre?
Natyrisht që jo. Kjo nuk është fare e vërtetë ngase njerëzit e tillë meritojnë diç shumë më shumë, më të çmueshme dhe më të lartë.
"Dhe, për durimin e tyre, Ai do t’i shpërblejë me Xhenet dhe petka të mëndafshta. Të mbështetur në divane, ata nuk do të kenë as vapë dhe as të ftohtë. Hija e pemëve të Xhenetit është afër mbi kokat e tyre, ndërsa frutat e tyre do t’i kenë afër sa t’i arrijnë me dorë. Aty do t’u shërbehet me enë të argjendta dhe kupa kristali, kupa të tejdukshme argjendi, madhësinë e të cilave do ta zgjedhin sipas dëshirës."[6]
[5] Botën e ahiret kur kanë qenë shpirtra. (sh. për.).